Η Οργιαστικά Δημιουργική Στρατηγικά Επαναστατική Σκέψη και Πράξη

Η Β. είναι μια γυναίκα δυναμική, με πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα και πολλή όρεξη για ζωή. Είναι ένας πολυμορφικός άνθρωπος που όμως είχε παγιδευτεί στους προκαθορισμένους από άλλους ρόλους και στην ασφάλεια, με αποτέλεσμα αυτό το πλάσμα να αρχίσει να χάνει το εσωτερικό φως της, αυτό που στο παρελθόν εξέπεμπε στους γύρω της. Αποφάσισε λοιπόν να κάνει το προσωπικό της ταξίδι για να ανακαλύψει το «Γιατί-Πώς-Τι» της και να ξαναβρεί την αίσθηση της ελευθερίας και της δημιουργικότητας σε ό,τι έκανε. Ήταν εμφανές από την πρώτη μας συνάντηση γιατί ήταν «φτιαγμένη». Το σίγουρο ήταν ότι θα έπρεπε να αφήσει πίσω της ό,τι έκανε τα τελευταία χρόνια στο πλαίσιο της υποτιθέμενης ασφάλειας και να επαναστατήσει πρώτα απ’ όλα απέναντι στον εαυτό της. Μετά από μία σειρά συναντήσεων και δραστηριοτήτων που της έδινα να υλοποιεί, έφτασε να έχει μπροστά της, αποτυπωμένο στο χαρτί, το project της νέας της επαγγελματικής ζωής. Συγκεκριμένο, αναλυμένο, έτοιμο προς υλοποίηση.  Ενώ ήταν χαρούμενη για το ότι αυτό το ταξίδι την έβγαλε κάπου συγκεκριμένα, διέκρινα μία σκιά στα μάτια της και τότε την ρώτησα τι ήταν αυτό που την προβλημάτιζε, τι ήταν αυτό που την εμπόδιζε να κάνει το πρώτο και μεγάλο βήμα προς τη νέα της ζωή. Και ιδού η απάντησή της:

«Τώρα, όταν θα με ρωτάνε τι κάνω, με τι ασχολούμαι, τι θα λέω; Δεν θα έχω μία συγκεκριμένη ταμπέλα. Πώς θα λέω στους άλλους τι δουλειά κάνω; Είμαι χαρούμενη που ανακάλυψα τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου για να βρίσκω νόημα ασχολούμενη με τα πάθη μου, όμως πώς θα αφήσω το σίγουρο, παρ’ όλο που με κάνει δυστυχισμένη; Πώς θα κάνω το βήμα σε ένα επισφαλές μέλλον;»

Οι απαντήσεις, σε όλες τις προαναφερόμενες ερωτήσεις που μου έθεσε, υπήρχαν στο αποτυπωμένο project που είχε στα χέρια της και φυσικά είχαν δοθεί και μέσα από τις συζητήσεις που κάναμε κατά τη διάρκεια των συναντήσεών μας. Ο φόβος όμως την «τύφλωνε». Ένας φόβος που μας ωθεί να μην βλέπουμε καθαρά. Ένας φόβος που πηγάζει από τις πεποιθήσεις μας, από το πώς έχουμε μεγαλώσει, από τις επιρροές που συνεχίζουμε να δεχόμαστε από τους κοντινούς μας ανθρώπους και από το ίδιο το σύστημα που δεν θέλει ανθρώπους να επαναστατούν ούτε απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό, πόσο μάλλον απέναντι στο ίδιο το σύστημα. Ένας φόβος που προκύπτει από τη μη ικανότητά μας να προβλέψουμε το μέλλον.

Προβλεψιμότητα και μέλλον

Έχουμε μάθει και μας το επιβάλλουν και σε πολύ μεγάλο βαθμό, να θέλουμε να προδιαγράφουμε το μέλλον μας. Θέλουμε να ξέρουμε με όση περισσότερη σιγουριά μπορούμε, τι θα μας συμβεί αύριο, μεθαύριο, μετά από ένα χρόνο. Κάνουμε μακροπρόθεσμα σχέδια, βάζουμε μακροπρόθεσμούς στόχους, ζητούμε από τους κοντινούς μας ανθρώπους και τους συνεργάτες μας να μας υποσχεθούν αιώνια πίστη και στήριξη. Χρησιμοποιούμε πλέον τη σύγχρονη τεχνολογία για να κάνουμε πιο ακριβείς προβλέψεις που όμως δεν είμαστε σίγουροι για την ορθότητά τους. Και όταν δεν μπορούμε να έχουμε όλα αυτά τα εχέγγυα, τότε πλάθουμε στο μυαλό μας ένα τρομακτικό σενάριο αποτυχίας το οποίο το πρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου μας, ο νεοφλοιός μας, το εκλογικεύει, το κάνει πραγματικότητα και μας αναγκάζει να πάρουμε την υποτιθέμενη σωστή απόφαση που είναι… να κάτσουμε στα αυγά μας. Που είναι τελικά να παραδοθούμε στο άσχημα αναπόφευκτο. Να παγιδευτούμε τελικά στην ασφάλεια και να μην κάνουμε το βήμα προς το αβέβαιο, όμως πολλά υποσχόμενο, γεμάτο ευκαιρίες μέλλον.

Και όλα αυτά γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε την αβεβαιότητα που πηγάζει από την πολυπλοκότητα, από τα πολυσύνθετα συστήματα. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε ότι η ζωή συμβαίνει με βάση την αυτοοργανούμενη κρισιμότητα, ότι δεν υπάρχουν πηγές που μας εξασφαλίζουν τη σιγουριά. Και το πιο σημαντικό, δεν μπορούμε να παραδεχθούμε ότι δεν είμαστε θεοί.

Επειδή όμως πάντα οι λύσεις προκύπτουν αν θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις, η μοναδική σωστή ερώτηση που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι: «Θέλουμε να ‘πεθάνουμε’ ή να φτιάξουμε ένα νέο μέλλον για εμάς;»

Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση σίγουρα δεν θα έρθει από μάγισσες και χαρτορίχτρες, ούτε από τους επιστήμονες μελλοντολόγους που χρησιμοποιούν ως δυνατό τους χαρτί τους αλγόριθμους και μας πείθουν ότι έχουν τις απαντήσεις του μέλλοντος.

Η ζωή συμβαίνει

Η ζωή συμβαίνει. Η ζωή συνεχώς μας εκπλήσσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Θετικά ή αρνητικά. Ένας απρόσμενος θάνατος, το κλείσιμο μιας επιχείρησης στην οποία δουλεύουμε, παγκόσμια οικονομική κρίση, πανδημίες. Μία νέα γνωριμία που μας ανοίγει πόρτες, ένα άρθρο μας που γίνεται viral και μας γνωρίζει ο κόσμος, μία ιδέα που μας έρχεται στο μυαλό και μπορεί να παράξει αξία για εμάς και τους συνανθρώπους μας.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση των θετικών ή αρνητικών προκλήσεων είναι εφικτή μόνο μέσα από τη ριζοσπαστική φαντασία. Από τη δημιουργία πολλαπλών σεναρίων, που μπορεί να έχουν την μορφή μικρών projects και μας δίνουν πολλαπλές επιλογές και διεξόδους, αν κάποιο από αυτά «στραβώσει». Από το πόσο προετοιμασμένοι είμαστε να αλλάζουμε τις προσδοκίες μας και να βλέπουμε τις διαφορετικές προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας. Από την πρόθεσή μας να είμαστε ασταμάτητοι και να συνεχίσουμε να προχωρούμε επιδεικνύοντας ανθεκτικότητα και σθένος.

Το ένα και το μοναδικό τέλειο πλάνο δεν «πιάνει» πια ως πρακτική στην agile εποχή.

Σε καταστάσεις πολυπλοκότητας απαιτείται διεύρυνση και όχι περιορισμός. Απαιτείται ανοικτοσύνη και όχι αυτοσυγκράτηση και καταστολή. Απαιτείται να λειτουργούμε μαζί με τους άλλους, σε ομάδες, και όχι μόνοι μας. Και φυσικά απαιτείται να ενοποιούμε. Ποτέ μία και μόνο συνταγή δεν είναι καλή.

Ο πειραματισμός και η ενοποίηση

Ο πειραματισμός με χρήση πολλαπλών εργαλείων και η γρήγορη απόκριση και προσαρμογή (agility) μέσω της ενοποίησης διαφορετικών ιδεών, διαδικασιών, σεναρίων, γνώσεων και εμπειριών είναι το κλειδί για να νικήσουμε το φόβο της αλλαγής. Το φόβο του αγνώστου, του καινούριου, του μέλλοντος.

Ο πειραματισμός μαζί με την ενοποίηση μας υποστηρίζει στο ατέρμονο ταξίδι της επανεφεύρεσης τόσο τους εαυτού μας όσο και του μέλλοντός μας. Η συνειδητοποίηση αυτής της κβαντικής αλήθειας μπορεί να ωθήσει τη Β. να στήσει τη νέα της επιχείρηση, να της δώσει τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που έθεσε ή που θα θέσει καθώς προχωράει και να διαμορφώσει το μέλλον της με ευελιξίας, ταχύτητα και πάθος, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν κάθε στιγμή και πάντα με βάση το «Γιατί» της που είναι η πυξίδα της.

Και φυσικά όχι μόνο τη Β. Όλους μας!

Η προτροπή μου για το 2021… and beyond!

Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να είμαστε συνεχώς σε ετοιμότητα να σκεφτούμε τα πάντα, όλα τα ενδεχόμενα, να παράξουμε ιδέες, να τις διαμορφώσουμε αποτελεσματικά και να δράσουμε ανάλογα ώστε να διαμορφώσουμε το μέλλον που θέλουμε πάντα μαζί με τους άλλους. Αυτό θα πρέπει να είναι το mindset που πρέπει να έχουμε όλοι το 2021.

Και να μην ξεχνούμε ποτέ ότι το παρελθόν μας μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και όχι πηγή φόβου ή αυτοπεριορισμού. Η ιστορία μας και οι ιστορίες άλλων ανθρώπων δεν επαναλαμβάνονται ποτέ. Όμως οι αναμνήσεις λειτουργούν ως σημεία στο χρόνο που εμπεριέχουν εφαρμοσμένη γνώση, τα οποία όταν ενώνονται με το σήμερα μέσω της ενοποίησης και του πειραματισμού, μας βοηθούν να απελευθερωθούμε από τα «λάθη» του παρελθόντος και να διαμορφώσουμε το δικό μας αύριο, όπως το θέλουμε.

Όλες τις σκέψεις που σας παρέθεσα σ’ αυτό το άρθρο, αυτό το mindset αλλά και τη μορφή της δράσης που θα πρέπει όλοι να υιοθετήσουμε όχι μόνο το 2021 αλλά για την υπόλοιπη ζωή μας, θα ήθελα να τις συνοψίσω σε μία φράση: «Οργιαστικά Δημιουργική Στρατηγικά Επαναστατική Σκέψη και Πράξη!» Έτσι θα πρέπει να υπάρχουμε! Έτσι μπορούμε να ζήσουμε αληθινά!

Δήμητρα Ζερβάκη, ΕΜΒΑ, PMP, TTT